Osiem lat później USA zapro­ponowały już
znacznie nowocześniejszy znak.

I choć trudno nazwać go w jakiś szczególny sposób
udanym. Mno­gość drob­nych ele­men­tów czy znaczne
ich rozrzuce­nie dyskwal­i­fikowały by zapewne takie
logo dziś — ale w tam­tych czas wymogi doty­czące
iden­ty­fikacji były for­mułowane zupełnie inaczej. Tu
pojaw­iły się już charak­terysty­czne koła (pomysłu
odnowiciela idei Olimpiady, Pier­rea de Coubertina).

Londyn gościł pierwszą powojenną olimpiadę.
To jedno z niewielu miast, które olimpijskiego
zaszczytu dostąpiło kilkakrotnie.

Trudy epoki odbudowy można dojrzeć w detalach -
zapewne kwestia opracowania wyjątkowego
estetycznie projektu nie była najistotniejszą.

Zobacz także: Tworzenie logo.

To dość wyjątkowy przy­padek: z uwagi na
roz­bieżność pór roku w Aus­tralii oraz obow­iązu­jącą
kwaran­tannę dla zwierząt konkurencje jeździeckie
roze­grano w Szwecji.

Logo aku­rat tej per­tur­bacji nie odzwier­ciedla —
z dumą jed­nak prezen­tuje obrys połud­niowego
kon­ty­nentu, który po raz pier­wszy goś­cił
olimpi­jczyków na swym terytorium.

Zobacz także: Logo szkoły.

Japonia ma chyba najlep­szą flagę na świecie.

Oczy­wiś­cie z pro­jek­towego punktu widzenia.
Charak­terysty­czny czer­wony krąg doskonale
sprawdza się w plas­ty­cznych zas­tosowa­ni­ach,
co zostało wyko­rzys­tane i w tym oszczęd­nym znaku.

Min­i­mal­izm to swoiś­cie dalekowschod­nia
trady­cja — tutaj docenić można jej walory.

To był szczególny czas,
gdy stu­denci wal­czyli z armią.

Protestowali prze­ci­wko tak dro­giej imprezie w tak
bied­nym kraju. Z powodu rasizmu nie dopuszc­zono do
zawodów RPA, po raz pier­wszy też przeprowad­zono
testy anty­dopin­gowe i … płci.

Wszys­t­kich tych dra­matów nie widać w znaku —
ciekawa typografia i uży­cie olimpi­js­kich kół stawia go
ponad śred­nim poziomem.

Polacy na zawsze zapamię­tają już pewnie słynny gest
Koza­kiewicza — to właśnie w 1980 nasz rodak
w niepow­tarzalny sposób zdruz­go­tał rosyjs­kich rywali,
dzi­ałaczy i pub­liczność za jed­nym, nomen omen,
zamachem. Samo logo zdruz­go­tać było by dużo
trud­niej — dobrze osad­zone w trady­cji radzieck­iej
awan­gardy graficznej, wyróż­nia się kom­pozy­cją oraz
czymś, co dla nas pozostanie już na zawsze Pałacem
Kul­tury i Nauki.

Sprawdź też: Wzory logo.

Kore­ańczycy właś­ci­wie wymie­nili tylko górny
ele­ment znaku — amerykańskie gwiazdki zostały
zastą­pi­one trud­nym do ziden­ty­fikowa­nia symbolem.
Więcej infor­ma­cji zachowano o maskotce —
sym­pa­ty­cznym Hodori (kor. tygrysiątko),
zapro­jek­towanym przez Kima Hyona.

Stule­cie Olimpiady to nieba­gatelna rocznica
– tylko z powodów orga­ni­za­cyjnych wyjątkowy
zaszczyt goszczenia jubileuszowych igrzysk nie
przy­padł w udziale Grecji, ojczyźnie tych zawodów.

Amerykańscy graficy dobrze wywiązali się z zada­nia
— znak 26. igrzysk zrywa ze sztampą, pro­ponu­jąc
odświeżone rozwiąza­nia. Jubileusz został dobrze
uczczony.

Malarskie, dynam­iczne pode­jś­cie do pro­jektu to coś,
czego niewiele można znaleźć w tym rankingu — tym
bardziej więc warto docenić grecki pro­jekt.
Naw­iązanie do klasyki, ale bez klasy­cysty­cznej
ciężkości.

To poziom, jakiego należało by się spodziewać gdy się
pamięta, że to właś­ci­wie Grecy wymyślili europe­jską
sztukę.

Stare przepowied­nie Majów podobno
wyz­naczają na ten rok koniec świata.
Wszys­tko się zgadza, gdy patrzy się na tę
niezwykle brzy­dką propozy­cję logo.

Przed­staw­ione przez agencję Wolff Ollins w 2007,
wzbudz­iło kon­trow­er­sje, jakich olimpi­jski ruch jeszcze
nie widział. Mnożą się par­o­die znaku, swoje wąt­pli­wości
zgłosiły nawet orga­ni­za­cje zrzesza­jące epilep­tyków
(iden­ty­fikacja posi­ada bardzo żywą kolorystykę).

Zadzi­wia­jący pro­jekt przed­stawia po prostu
zin­ter­pre­towane graficznie cyfry 2012 oraz
obow­iązkowe koła i nazwę orga­ni­za­tora. Rozbu­dowany
sys­tem iden­ty­fikacji przewiduje wiele wari­antów
(w tym i logo paraolimpiady) oraz możli­wości
manip­u­lowa­nia pod­sta­wowym znakiem.

Dyskusje trwają, wraz z biegiem czasu gasną jed­nak
emocje. Kto nie wyro­bił sobie jeszcze opinii na temat
tej odważnej i niepodob­nej do niczego (poza
malarst­wem małp, co udowad­niał pewien bry­tyjski
tabloid) propozy­cji, być może weźmie pod uwagę cenę
pro­jektu: 400.000 funtów.

Uroczyś­cie otwarta przez samego Adolfa Hitlera.
Niemiecka impreza korzys­tała z surowego i zim­nego
wiz­erunku ośnieżonej góry. 1936 obfi­tował
w niemieckie igrzyska — Berlin goś­cił let­nią raptem
pół roku później.

Porównu­jąc dwa wyko­nane na te okazje pro­jekty logo,
ten zimowy wydaje się jed­nak mniej wojown­iczy niż
let­nia wersja.

Choć w dziedzinie pro­jek­towa­nia i grafiki na
Skan­dy­nawów zawsze można było liczyć, aku­rat ten
pro­jekt niewiele wnosi do his­torii.

Skom­pi­lowany z dość stan­dar­d­owych ele­men­tów, nie
zwraca uwagi żadną szczególną cechą, zręcznoś­cią
pomysłu czy wykonania.

Amerykańska wizja olimpi­jskiego logo była już
znacznie bardziej mod­ernisty­czna; ostre, dynam­iczne
formy i plas­ty­czna oszczęd­ność to charak­terysty­czne
cechy tego znaku.

To pier­wsze logo zimowej olimpiady, które można by
nazwać nowoczes­nym, w dzisiejszym sen­sie tego słowa.

Były to jedne z naj­droższych igrzysk w his­torii
- a zaoszczęd­zono na pro­jek­cie logo.

Zgod­nie z trady­cyjną dalekowschod­nią este­tyką,
japoński pro­jekt udanie inspiruje się własną nar­o­dową
sym­bo­l­iką. Oszczędna inter­pre­tacja zimowego tem­atu
zasługuje na wyróżnienie.

Ten pro­jekt zrywa z wieloma nawykami — brak w nim
sławnych olimpi­js­kich kół i dokład­niejszego opisu
imprezy.

Chłodna kolorystyka i oszczędna forma poma­gają
znieść upływ czasu — nie jest to jed­nak pewnie
pro­jekt, który świat graficzny zapamię­tał
z wdzięcznością.

Kanadyjczycy mocno zap­a­trzyli się w przeszłość — ich
propozy­cja wykazuje duży stopień pokrewieństwa
z Igrzyskami sprzed 4 lat.

Udało im się jed­nak wyjść z tych zawodów obronną
ręką — ich propozy­cja jest dopra­cow­ana
i charak­terysty­czna, a dodanie jed­nego koloru
uszla­chet­niło całość. Graficzna inter­pre­tacja liś­cia
klonu (sym­bolu Kanady) w postaci śnieżynki
zasługuje na brawa. To jeden z lep­iej prze­myślanych
i wyko­nanych logo­typów olimpijskich.

Przyśpies­zony ter­min igrzysk wynikł z chęci
wprowadzenia przemi­en­ności zawodów let­nich
i zimowych.

Zami­ast typowych odwołań do kolorów flagi i innej
nar­o­dowej sym­bo­l­iki, Nor­we­gowie zaprezen­towali
logo z moty­wem zorzy polarnej.

Również Amerykanie postanow­ili dodać
nieco ciepła do swo­jej zimowej grafiki.

Nowoczesne przed­staw­ie­nie płatka śniegu i
ogranicze­nie kolorys­tki (olimpi­jskie koła pozostały
jed­no­bar­wne) tworzą zestaw, któremu nie można
nic zarzucić.

Logo olimpiady, która odbyła się w 2010 roku.

Zanim wygłosi się opinię na temat tych pię­ciu brył
warto wiedzieć, że pro­jekt inspirowany jest trady­cyjną
rzeźbą pier­wot­nych mieszkańców Kanady — Inu­itów.

Podobne, etno­graficzne inspiracje zade­cy­dowały
o ksz­tał­cie maskotek. Kon­cepcja została
przy­go­towana przez Elenę Riverę Mac­Gre­gor
i Gon­zalo Ala­torre — pokon­ała tysiąc ­sześćset
innych konkur­sowych propozycji.