Już od 1976 sir Paul Smith, ceniony pro­jek­tant
mody, czaruje swych klien­tów ele­gancją
i nieskazitelną jakoś­cią w stylu najlep­szych
kraw­ców z londyńskiej Sav­ile Row. Znakiem
rozpoz­naw­czym jego kreacji jest, a jakże,
dyskretny pod­pis, mis­tr­zowsko łączący
swo­bodę kreski z czytel­noś­cią. Każdy, kto
próbował się samodziel­nie ład­nie pod­pisać,
wie, w czym tkwi rzecz.

Co ciekawsze, znak uży­wany przez firmę
nie jest oso­bistym pod­pisem sir Paula. Fajną
syg­naturę zapro­jek­towała jego przy­jaciółka,
nie­jaka Zena. Aut­en­ty­czny pod­pis nie speł­niał
w tym wypadku wyma­gań Mis­trza i rozsąd­nie
więc sko­rzys­tał z pomocy specjalisty.

Równie ele­gancki i równie ang­iel­ski jest znak
Har­rodsa. Luk­su­sowy dom towarowy już od 1834 r.
pomaga znaleźć Wszys­tko Wszys­tkim i Zawsze
(jak mówi fir­mowa dewiza).

Z taką metryką marka zdążyła oczy­wiś­cie
wyko­rzys­tać dziesiątki wari­antów logo, często
uży­wanych równocześnie w różnych dzi­ałach.
W 1967 Minale Tat­ters­field zunifikował
chao­ty­czny wiz­erunek i zapro­ponował znak
w wer­sji bliskiej obec­nej. W 1986 przeszła ona
delikatny restyling, dos­tosowu­jący zapis do
wymogów współczesności.

Gdy Zino David­off w 1930 r. rozpoczął
budowę swego cygarowego imperium,
pod­pisanie się na swoim pro­duk­cie
nazwiskiem było czymś całkowicie
nat­u­ral­nym.

Odziedz­ic­zone razem ze sklepem
rodz­iców logo zdobyło sobie szy­bko
wielki prestiż i poważanie (to właśnie
Zino przy­wiózł do Europy słynne cygara
kubańskie).

Małe „s” w tym znaku nie jest błęd­nym
zapisem inic­jału; to po prostu skrót od sir.
Nazwa Sir Oliver została zmieniona
na krót­szą wer­sję w 1978, po niemal
dekadzie dzi­ałal­ności. Ta niemiecka sieć
dużych sklepów odzieżowych prze­chodz­iła
wiele przeo­brażeń, obe­j­mu­jące również
rezy­gnację z pier­wot­nej nazwy.

Od końca lat 90-tych rozpoczęła się
ekspan­sja ory­gi­nal­nej marki oraz
posz­erze­nie oferty m.in. o dział per­fum
i liczne pod­marki (dziecięcą, kobiecą itp.).

Aku­rat w artysty­czne umiejęt­ności
Wal­tera Eliasa Dis­neya nie ma powodu
wąt­pić. Genialny projektant i ani­ma­tor,
który jak mało kto wpłynął na ksz­tałt
świa­towego show busi­nessu, zapewne
z przy­jem­noś­cią uży­czył swo­jego pod­pisu
jako ele­mentu iden­ty­fiku­jącego jego
stu­dio graficzne.

Oczy­wiś­cie jest to wer­sja styl­i­zowana.
Obec­nie marka używa też bardzo wielu
logo­typów pomoc­niczych, służą­cych
odd­ziel­nym gałęziom mul­ti­me­di­al­nego
imperium The Walt Dis­ney Company.

Nieco inną drogą poszedł amerykański
pro­du­cent sprzętu audio.

Inspiracja ręcznym pis­mem nie oznacza
tu hołdu złożonego właś­ci­cielowi, lecz ma
budować kli­mat ele­ganck­iego min­i­mal­izmu,
kon­tyn­uowanego w styl­istyce samego sprzętu.
"Eko­log­iczna" nazwa i kolorystyka współ­gra
z dow­cip­nym hasłem reklamowym
— „ocal dźwięk”.

Tę wyjątkową markę można spotkać
niemal w każdej branży. Po odniesie­niu
nie­zlic­zonych sukcesów wyruszyła nawet
na pod­bój kos­mosu, tym razem pod nazwą
Vir­gin Galac­tic.

Dynam­iczny, wędru­jący w górę napis
emanuje równie wielkim optymizmem, jak
sam Richard Bran­son, charyz­maty­czny
założy­ciel Vir­gin i wszys­t­kich jej
niezliczonych.

Nigdy nie było nikogo takiego jak Pepe.
Trzej bra­cia (In­dus Nitin oraz urodzeni
w Kenii Arun i Milan Shah), otwier­a­jąc sklep
w Lon­dynie, zde­cy­dowali się na tę nazwę
z uwagi na jej oczy­wiste zalety: zwięzłość,
pros­totę zapisu i zapamię­ty­wal­ność.

Lata 80-te były okre­sem najwięk­szej
pros­per­ity marki; w jej rekla­mach śpiewały
gwiazdy z list prze­bo­jów , zaś
przed­siębior­cze rodzeństwo liczyło zyski.
Obecne, «ręczne» logo Pepe Jeans wal­czy
o klien­tów od 1992 r., sam zaś wizerunek
firmy znalazł się w rękach inwest­orów
hiszpańskich.

Jak można opisać w kilku zda­ni­ach
logo warte prawie 50 mil­iardów dolarów?
Oczy­wiś­cie nie da się tego zro­bić.

Można nato­mi­ast napomknąć, że
Gen­eral Elec­tric Com­pany roz­porządza
czwartą pod wzglę­dem rozpoz­nawal­ności
marką na Ziemi i wyko­rzys­tuje jeden
z najbardziej imponu­ją­cych sys­temów
iden­ty­fikacji wiz­ual­nej. Od opra­cow­anej
na własny użytek typografii (font GE Inspira
autorstwa Michaela Abbinka) po niezwykle
przekonu­jące tek­sty — wszys­tko, co doty­czy
tego gigan­ty­cznego przed­siębiorstwa. To
logo, które symbolizuje kredyt, leasing
i ubezpieczenia. Dla innych znane będzie
jako logo transportowe i spedycji. A dla
jeszcze innych logo farmaceutyczne,
a nawet apteki.

Bez niespodzianek — oto pod­pis Willa Kei­tha
Kel­logg we włas­nej oso­bie. Zbu­dowane na bazie
szkicu z 1906, przez całe epoki prze­chodz­iło
jedynie kos­me­ty­czne zmi­any: usunię­cie inic­jałów
(W.K.) i pogru­bi­e­nie liter mające poprawić ich
czytel­ność.

Również obec­nie bez prob­lemu można
połączyć znaleźć oczy­wiste pokrewieństwo
z początku XX i XXI wieku.

Choć Szanowny Pan Wedel przed­staw­iał się
zna­jomym raczej jako Karol, w marce hand­lowej
wyko­rzys­tał drugie ze swych imion. Najsłyn­niejszy
pol­ski (choć tak naprawdę pochodzący z Niemiec)
cukiernik swój pier­wszy sklep otworzył w 1851 r.,
na ul. Miodowej 12 w Warsza­wie.

Ożeni­wszy się z córką innego znanego cukiernika,
Karoliną Wiśniowską, dał początek rodowi
spec­jal­istów od najws­panial­szych pol­s­kich
słody­czy. W 1876 syn Karola Wedla, Emil Albert
Fry­deryk, otrzy­mał firmę w prezen­cie ślub­nym.
W 1999 prawa do marki wykupiło ang­iel­skie
Cad­bury, dziewięć lat później prze­jęte z kolei przez
drugi kon­cern spoży­w­czy świata, patrz Logo Kraft
Foods Inc.

Również pochodze­nie dobrego logo Knorr
jest łatwe od odcyfrowa­nia — pomimo wielu
prz­eróbek i retuszy ener­gia ręcznego pod­pisu
Carla Hein­richa Knorra nie straciła nic ze swego
impetu.

Historia sięga roku 1838, 1838, w którym to
Carl Hein­rich wraz z synami zaczął suszyć
i przetwarzać cyko­rię sprzedawaną później
pro­du­cen­tom kawy. W 1873 świat zobaczył
pier­wsze pakowane zupy (składały się z mąki,
sus­zonych warzyw i grzy­bów). Już od 1932
marka Knorr obecna była w Polsce, zaś w 2000
roku prawa do jej wyko­rzysty­wa­nia prze­jął
Unilever.

Jeden z niewielu przykładów kaligrafii w logo
moto­ryza­cji (zapewne w tej branży atmos­fera
tech­nicznej powagi i doskon­ałości liczy się
bardziej niż oso­bisty charak­ter ręcznego pisma).
Pomimo «odręcznego» wyglądu, na stylu
liter­nictwa zaważyła nie ręka Henry’ego Forda,
lecz zasoby i gust Harolda Willsa, kiedyś
zaj­mu­jącego się pro­jek­towaniem wiz­ytówek.
Nieco przy­pad­kowy dobór okazał się trwały
— od 1912 roku znak prze­chodzi jedynie
bardzo drobne mody­fikacje, doty­czące głównie
pro­por­cji owalu i sposobu nałoże­nia kolorów
na detale.